CT wątek nr 13 ^^

Nowy dzionek, c'nie, w końcu x'D
W sumie bardziej koło północy na razie, ale wiadomka, o co cho
______________________________________________________

*Kuroe*

Wróciliśmy z Yori do Centrum. Pod moim pokojem zobaczyłem skuloną postać. Pochyliłem się nad nią. Wszędzie bym ją poznał przez to poroże.

- Saku..? - szepnąłem cicho, bojąc się trochę ją budzić. No ale co ona tu robiła?

Otworzyłam bardzo powoli oczy - z przymglonym, niepewnym wzrokiem uchyliłam jedną powiekę.
- Kuroe? Przepraszam... - opierając się o drzwi, przetarłam nadgarstkiem drugie oko - chciałam poczekać, ale późno się zrobiło, i...

- Czekałaś na mnie? Po co? - kompletnie tego nie rozumiałem. Wyciągnąłem w jej stronę rękę, żeby pomóc jej wstać.

Skorzystałam z pomocy i chwiejnie wstałam.
- Chyba bym się pocięła, gdybym nie zdążyła złożyć ci życzeń! - zaśmiałam się delikatnie, ale czysto i szczerze, przymykając przy tym oczy w stylu natsu smile alert, bo to takie supi. Spojrzałam na niego niepewnie, bojąc się reakcji.

Westchnąłem i potarłem kark dłonią. Natsu ty paplo..

- A więc sie dowiedziałaś? - uśmiechnąłem się lekko.

Skinęłam głową, nie przestając się uśmiechać. Skierowałam wzrok w dół, zaczynając smutno i trochę chaotycznie:
- Chciałam dać ci coś naprawdę świetnego, ale Natsu mnie powstrzymał. Potem chciałam coś zrobić... ale czas i tak się już skończył - spojrzałam w bok, biorąc krótki oddech.
- Przepraszam. Nie zdążyłam.

Popatrzyłem na godzinę w telefonie. 00:01.

Westchnąłem cicho.

- Saku, masz sobie to za złe? - spytałem łagodnie.

Przygryzłam wargę i powoli skinęłam głową.

Westchnąłem i pokręciłem głową, lekko rozbawiony.

- A nie powinnaś. Dla mnie to nic wielkiego.

- Ale dla mnie tak! - odparłam podniesionym głosem - zawsze byłeś dla mnie miły i naprawdę cię polubiłam, mimo, że nie minęło stosunkowo wiele czasu. Wiesz... nie wszyscy ludzie dają radę mnie znieść - uśmiechnęłam się - a mimo krótkiej znajomości zawsze mogłam cię zaczepić, a ty słuchałeś, choćbym gadała o sposobach odżywiania świstaków. Zawsze chciałam się jakoś odwdzięczyć, bo Miran ostatnio ani widu, ani słychu, a poza nią tylko do ciebie czuję wielki szacunek. Jak mogłabym sobie odpuścić - nacisnęłam przycisk na rogach, które złożyły się w mojej dłoni i wsadziłam je do kieszeni burgundowej kurtki, po czym uniosłam wzrok z pewniejszym już uśmiechem i policzkami zaróżowionymi z przejęcia - powiedzenie chociaż "wszystkiego najlepszego"?

Słuchając się na moją twarz wstępował z wolna coraz szerszy uśmiech. Spuściłem na chwilę wzrok na swoje buty, zakłopotany, a potem znowu podniosłem go na Sakurę.

- Dla mnie to naprawdę nic wielkiego.. Lubię twoje towarzystwo - uśmiechnąłem się do niej, z powodu tego jje wywodu miałem lekki rumieńce zawstydzenia na policzkach.

Zalśniły mi oczy.
- Ja twoje jeszcze bardziej! - delikatnie się zaśmiałam - i właśnie dlatego czekałam aż przyjdziesz aż do tera... - zerknęłam na ekran telefonu - rany, już po północy! Przepraszam, nie wiedziałam, że jest aż tak późno - odparłam szybko - pewnie jesteś zmęczony.

- Szczerze? Nawet nie aż tak, jak mógłbym przypuszczać - wzruszyłem obojętnie ramionami.

Odetchnęłam.
- Swoją drogą, Natsuo może się tak szwendać w nocy?

- A co mnie to obchodzi? Żyjemy w wolnym kraju, a on jest wolnym człowiekiem. Najwyżej dostanie szlaban na komputer - wzruszyłem ramionami.

Skinęłam głową.
- A wracając do tematu... no to tak jak mówiłam, wszystkiego najlepszego, Kuroe! - zaśmiałam się.

Zobaczyłam, że Kuroe rozmawia z Saku, więc szybko się wycofałam i pobiegłam do sali balowej. Usiadłam przy pianinie i zaczęłam grać.
-Inside those eyes
I can see a black sky
No chance for me...


I'm like a hole
Nothing more than body
Empty corpse

Otworzyłem oczy, jakimś cudem musiałem zasnąć i jeszcze większym cudem znaleźć się w swoim łóżku. Podniosłem się powoli, ocierając oczy bez szczególnego powodu lecz z przyzwyczajenia. Poszedłem do kuchni nie mówiąc słowa, wyciągnąłem puszkę z kukurydzą i zacząłem ją wyjadać.

Zaśmiałem się lekko.

- Dzięki, Saku.. - przytuliłem ją delikatnie.

- Dzień dobry. Jak życie? - Zwróciłem się do nowoprzybyłego.

- O, cześć. - Odpowiadam z małą ilością kukurydzy w buzi, po czym ją przełykam - A Ty? Ile tu siedzisz?

- W sumie to nie za bardzo się interesowałem. Nudno tu coś ostatnio.

- Może wszyscy są gdzieś indziej? Możemy się przejść i ich poszukać jeśli chcesz

- Prowadź. - Wstałem, umyłem talerze i czekam aż skończy jeść.

- Nie ma za co - odparłam, oddając identycznie uścisk.