Pojedynki

No dobra. Nie działa.

To próbujemy z lewej.

Również go odbiłem.
...
Będzie tak cały czas? Ziewnąłem troche, na chwile spuszczając gardę i zasłaniając usta dłonią, bo ja taki kulturalny jestem.

Jak tak dalej pójdzie to skończą mi się kierunki.

Przecież go ostrzegałam, że nie umiem w wykałaczki.

No i cholercia, Ishi, nie ziewaj, bo to mnie rozśmiesza, frajerze.

Dobra, trzy opcje do wyboru, każda totalnie zła, to ja lepiej nic nie będę mówić. Zamiast tego odskoczyłam lekko i stwierdziłam, że najpierw się zastanowię.

- Czy walkę na miecze da się rozwiązać jak sudoku? - spytałam z poważną miną.

- Próbuj, może ci się uda - odpowiedziałem obojętnie i doskoczyłem do niej, wyprowadzając cios z dołu.

Zrobiłam szybki unik, nawet nie próbując odparować ciosu. Jedyna rzecz, w której jestem dobra - skakanie na boki żeby mnie nie ciachneli.

Zawsze jakaś umiejętność.

Jeśli by podejść do tego jak do sudoku oznaczałoby to, że w pojedynku jest ograniczona liczba ruchów. Ograniczona, do dajmy na to, tej przykładowej dziewiątki. Co jakiś czas ruchy te będą się powtarzać, wpływając na siebie co daje nam stworzenie nowych ruchów, o nieskończonej i niemożliwej do przewidzenia liczbie. Zakładając, że oznaczymy kierunki liczbami 4,8,6 i 2, a pozostanie w miejscu liczbą 5, zostawia nam to jeszcze cztery możliwe dodatki, które możemy dołożyć do ruchu.

Zachowując odpowiednik porządek podzielimy każdy ruch na cztery części - przygotowanie, akcje, reakcje i wynik. Przygotowanie i akcja po stronie atakującego, reakcja broniącego się i niezależny od obojga wynik. Przygotowanie powinno w miare możliwości nie powinien zdradzać akcji. I zmylić przeciwnika. Po akcji jak najszybciej się wycofać, żeby nie oberwać z reakcji.

Cała ta operacja myślowa została dokonana w bardzo krótkim czasie.

Powtarzanie liczb jest błędne, i wprowadza przeciwnika do automatycznego założenia, że jesteś nieumiejętny. Ale! Poprawianie podwójnych liczb jest najlepszą strategią do rozwiązania pola.

Bogata o nowo wyciągnięte wnioski wyprowadziłam jeszcze kilka lekkich ciosów o podobnym charakterze co poprzednio. Jedyna różnica polegała na tym, że po każdym z nich odskakiwałam w tył w różnych kierunkach, lądując bokiem do przeciwnika. Ishi bez problemu zablokował każdy z nich, tak samo jak poprzednio. To były błędne liczby.

Poprawką natomiast był znacznie szybszy niż wszystkie poprzednie cios w lewę ramię, wyprowadzony ukośnie z góry (kierunek 68), którego siła została zwiększona obrotem o 180*, na który mogłam sobie pozwolić dzięki rozpędowi uzyskanemu przez poprzednie odskakiwania i doskakiwania z miejsca na miejsce, bez chwili przerwy (wprowadzenie kierunków 4 i 2), cięcię było płytkie, ale dość długie (7 i 1) i sekundę po tym jak zostało zadane już wykonywałam unik przed jeszcze nie zadanym przez Ishiego ciosem (3 i 9).

Dziękuje bardzo, mamy za sobą jedną sekwencję.

Cofnąłem się, chwytając za ramię i od razu poczułem krew na palcach.
Cholera, zły wybór.
Wytarłem ciecz o podkoszulek, starając się zignorować pieczenie na ramieniu i doskoczyłem do Miran. W ostatniej chwili zamiast wyprowadzić atak zmieniłem położenie i trafiłem ją w bok, wbijając się trochę mieczem, a następnie odskoczyłem na bezpieczną odległość.

Zbyt zajęta cieszeniem się, że poprzedni atak wyszedł jak trzeba, nie zdążyłam uskoczyć na czas. Shit, było się nie rozpraszać. Zjechałam fazę reakcji.

Łejt a minyt, czy ja powiedziałam "cieszeniem się"?

Cholera jasna, Miran, już to przechodziliśmy. Wchodzisz na grząski teren. Czerwone światło i syrena alarmowa! Wycofujemy się z godnością póki jeszcze można i więcej nie wracamy do tematu, jasne?

Ciachnięcie mieczem boli, że tak odkrywczo stwierdzę. Ale przynajmniej Ishi bardzo pięknie pokazał, żeby ranę ignorować i pod żadnym pozorem jej nie dotykać. Trochę kiepsko.

Czemu on w ogóle jeszcze stoi? Ciachnęłam go tak samo jak on mnie i wcale nie mam ochoty dalej utrzymywać się na dwóch nogach. Ale skoro wycofujemy się z godnością, to z godnością.

Wyprowadziłam cios od dołu, kierując mieczem po ukosie (24) i przejeżdżając ostrzem po prawym udzie Ishiego. Kolejna płytka, ale długa rana, tym razem szersza bo ustawiłam ostrze pod kątem yyyy, jaki to kąt? Powiedziałabym, że pod kątem do smarowania kanapek, ale to raczej kiepskie porównanie w obecnej sytuacji. 90*?

Cholera, noga.
Przypomniałem sobie mojego nieoficjala z Sakurą i rzuciłem się na brzuch, ślizgając się i jak przejeżdżałem obok Miran [łiiiii, zaciesz małego dziecka] ciachnąłem ją w kostki. Potem szybko wstałem i odbiegłem, lekko kuśtykając.

Usiłowałam zrobić unik, ale nie do końca mi się to udało i choć cios zdecydowanie mógłby być mocniejszy gdyby nie ta próba, to i tak ustanie było mocno problematyczne. Dodatkowo, jeśli nie przestanę skakać tam i z powrotem mogę sobie poważnie uszkodzić kostki, a tego nie chciałam, nawet jeśli to tylko w tym uniwersum.

Zostaje tylko jedna rzecz: zakończyć całą sprawę zanim moje stopy odmówią posłuszeństwa.

I postawienie wszystkiego na jedną kartę.

To znaczy brak hamulców = głośne "ha dziaaaa" i bieg z najszybszą prędkością jaką potrafiłam w tej sytuacji osiągnąć, z zamiarem wykonania zamachu w kierunku 65, to znaczy z prawej i po prostej, celując w zadanie rany na całą szerokość torsu, może wreszcie dostatecznie głębokiej.

Wady pomysłu - jak nie wyjdzie istnieje 99,9% szans, że nie uda mi się uniknąć jego następnego ataku.


[Losujemy po twoim następnym poście? W sensie czy jej to coś wyjdzie czy jemu cokolwiek tam postanowi zrobić]

[Okej, losujmy]

Chyba teraz będę musiał to skończyć. Wyskoczę najszybciej jak umiem, skoczę najwyżej jak potrafię, a potem wyprowadzę sekwencję ciosów, kończąc to wszystko.

To się może udać.
...
Krwawiąca noga i ramię utrudniają mi to, ale przeżyje.

no to jedziemy z tym koksem ishi

fajczyć śnieg

fajczyć metal

idk

The member 'Miran' has done the following action : Rzut kostką

'Pojedynek' : 99

Bułko rozmemłana kurde

The member 'Kuroe' has done the following action : Rzut kostką

'Pojedynek' : 38

Nie ogarniam tego niefarta

No ja też nie ;-;
Czemu
Czemu ja
Czemu wy macie farta
Czemu Kuroe to ciota

Idk, życie, lol


Powrót do rzeczywistości był równie nieprzyjemny co wcześniejsze użycie mikstury, i jak tylko wróciłam do swojego ciała to glebłam na podłogę. Łatwo zapomnieć, że teraz możesz się ruszać normalnie. Tym bardziej, że pomimo braku ran czułam zmęczenie i miejsca, w które oberwałam bolały.

- Wygrałam. - wymamrotałam. - Jakim kurde prawem?

Trza przyznać, że rozciągnięta jak długa na podłodzę nie wyglądałam specjalnie zwycięsko, ale.

- Jakim kurde prawem Ishi? Przecież śniegu się nie da palić. - okej, to co mówię nie ma sensu. Szok powypadkowy. Zwalmy wszystko na szok powypadkowy. - Poza tym to jest złe, nie wolno tego lubić, to jest złe.

To jest niesamowite.

Ale nie wolno.

Oparłem się ciężko o ścianę.

Przegrałem.
...
ZNOWU.
...
Jestem ciotą. Czy naprawdę myślałem, że po tych wieloletnich treningach będę lepszy?
Problem w tym, że właśnie tak myślałem. A nie powinienem. Wcześniej lekceważyłem przeciwników. Teraz jak o tym myślę to ojciec mógł ustawiać moje pojedynki, choć wątpię, żeby choć tyle uwagi mi zechciał poświęcić.
Muszę się pogodzić z tym, że droga do Mistrzostw nie jest łatwa i usłana różami.

- Moje gratulacje, barniṅg snōphlēk.

Podniosłam się z gleby do pozycji siedzącej.

- Iṣī, eppuḍū bahiraṅgaṅgā chāmpiyanṣip gelucukunna iṣṭapaḍitē ceppāru uṇṭē?

- Teravaḍaṁ? Kādu, kānī nēnu mēmu kēvalaṁ kābaṭṭi anni bhāvistunnānu, kābaṭṭi adi ceppaṭāniki as'salu ardhamē lēdu.

- Nēnu cinnapillagā unnappuḍu upayōgistāru, nēnu chāmpiyan ani ceppāru. - przeczesałam włosy ręką - mottaṁ bahuśā mīru āsakti kādu, kānī Sork, nēnu bīns campivēyu bhāvistuṇṭē unnappaṭikī. Nēnu mē?

Pokiwałem głową.
- Nirdhārin̄cukōṇḍi. Mēmu mīru vinaḍāniki santōṣaṅgā unnāyi.

- Guḍ. - westchnęłam. - Mīru cūḍaṇḍi, nēnu oka anātha perigāru. Nā tallidaṇḍrulu kasiaści unnappaṭikī nāku iccindi, vāru samayaṁ vaccindi, mariyu pillala pen̄caḍaṁ kōsaṁ sādhāraṇa goppa paristhitullō. Vāru cēsiyunnāru enduku evarū telusu, kānī vāṭini navvu āpalēdu. Nēnu ceyyani unnānu. Kūḍā tallidaṇḍrulu nannu kōrukōlēdu. Kiḍs vāru anukuṇṭē cālā krūramaina uṇṭundi. Ī kāraṇaṅgā pratyakṣa nāku ivvalēdu - uśmiechnęłam się nerwowo - mariyu mīru okasāri āme chāmpiyan... Uṇḍālani ceppāru, telusu. Nēnu nā lāṇṭi evarainā alāṇṭidē sādhin̄cēdi elā iṣṭaṁ endukaṇṭē. Nēnu nā tatvaśāstraṁ, nēnu ikapai sanrakṣaṇa pratidī panicēśāru. Ī oka viṣayaṁ adanaṅgā. Mariyu konnisārlu nēnu Aien uddēśapūrvakaṅgā cēsindi anukuṇṭunnānu, atanu veḷḷagaliginappuḍu uṇḍadu telusu mariyu ippaṭikī kvāliphaiyiṅg rauṇḍlalō pālgonnāru. Endukaṇṭē atanu nēnu oppukōnu ani telusu, mariyu atanu nāku oka ṭrik cēyaḍāniki ērpaḍindi. Mariyu snōphlēk barniṅg mottaṁ viṣayaṁ kābaṭṭi pramādavaśāttu kādu.

O jezu.

Zrzucenie tego całego balastu to był bardzo dobry pomysł.

- Aien yokka mī sōdaruḍu, kuḍi? - domyśliłem się. - Kānī ā sandarbhanlō atanu kuḍi cēsiyunnāru. Dānitō, mīru mī kala pūrti cēyavaccu. Idi mīru gurin̄ci cālā kalata uṇḍāli - powiedziałem cicho.

Skinęłam głową.

- Avunu, atanu nā sōdaruḍi. Nēnu mīru bāgā arthaṁ... Idi nēnu dānni āsvādin̄caḍamē kādu nijāyitī uṇḍāli ā telusu.