CT 11... Nu

Błąkam się po korytarzach i kogo zauważam?? Luce. Idę do pokoju i wbijam bez uprzedzenia
-sorki gołąbeczki że przeszkadzam -stalowaaaa... No dobra, dobra juz będę cicho -sorki ja tego nie mówiłam -pokazałam gest obronny i wskazałam lewe oko - ale nie ważne jest mały problem... Yori Luca jest w centrum

Wstałam i popatrzyłam na Sae.
-CO!?

Uniosłem brew i wstałem z kanapy, przeciągając się.

- Dobra, to na mnie chyba już czas. Jeszcze raz dzięki za leki. Do jutra - rzuciłem do obu dziewczyn i wyszedłem niespiesznie z ich pokoju, kierując się do siebie.

Usiadłam na kanapie i schowałam twarz w rękach.
-Dlaczego?

Podeszłam do Yori i usiadła koło niej kładąc jej rękę na ramieniu
-siostra...

Poczułam zbliżające się łzy.
-Koniec.-Wstałam i ruszyłam do jego pokoju. Szybko otworzyłam drzwi.
-Luka, musimy porozmawiać.

Otworzyłem oczy zirytowany. Dopiero co udało mi się usnąć. Mam nadzieję, że to ważne, nie chciałbym zabijać kogoś zaraz po powrocie.
- Znam cię? - spytałem wychodząc z łóżka. Hmmm, przydałoby się znaleźć jakąś koszulkę.

Po zjedzeniu kanapki pomyślałem o powrocie do swojego pokoju i rozpakowaniu się wreszcie, i tak zrobiłem. Przed tym jednak oczywiście - Idę do swojego pokoju, w razie czego to numerek 13. - Po czym wszedłem do korytarza, zauważając nieznaną mi dziewczynę, jednak wyglądała na zajętą, więc wolałem nie przeszkadzać i wszedłem do swojego pokoju.

Popatrzyłam na nią zdziwiona jednak uśmiechnełam się lekko
-powodzenia - rzuciłam zanim wyszła, a po tym położyłam się na kanapie -co by tu jeszcze porobić?? -spytałam siebie samej - EJ osobowości odezwij się któraś -rzuciłam w powietrze raaaaanyyy daj nam spać!

Popatrzyłam na niego i poczułam łzy na policzkach. Podbiegłam do niego i mocno przytuliłam.
-Mogłeś powiedzieć, że wracasz! Wiesz jak bardzo się martwiłam!?

Odsunąłem ją od siebie. 
- Kim jesteś? Znam cię? - głupie pytanie, oczywiście, że ją znam, albo raczej to ona zna mnie. No bo raczej nie przytulałaby we łzach obcego faceta.

Stanęłam jak wryta.
-Nie pamiętasz mnie? Luka...to ja Yori. Twoja narzeczona.-Wskazałam na sygnet wiszący na mojej szyi.

Gdy wszedłem do pokoju pierwsze co zobaczyłem to zaszczany, malutki dywan w rogu pokoju. Westchnąłem, niby cicho, ale wydawało mi się jakby wszyscy w Centrum mogli to westchnięcie usłyszeć. Popatrzyłem dookoła, jeszcze na korytarz... Wziąłem dywanik za róg i wyrzuciłem przez okno, po czym jeszcze raz popatrzyłem dookoła - Dobrze, nikt nie widział. Teraz tylko się rozpakować - Powiedziałem, i tak zrobiłem, powoli zacząłem się rozpakowywać, i po chwili położyłem się na łóżku.

-ale mii się nuuudzii - a co mnie to obchodzi my chcemy spaaaaaaać- ty fioletowa nie przeginaj -i tak zaczęłam się kłócić z moimi osobowościami, na kanapie w salonie, wygląda to jak kłótnia z powietrzem

Złapałem pierścień i przyjrzałem się mu uważnie. Nie ma pomyłki, to mój rodzinny sygnet. Ten, który według Koko zaginął bez śladu niedługo po moim przyjeździe do Włoch.
- Po pierwsze skąd to masz? - spytałem wściekły. - A po drugie, ja nie mam żadnej narzeczonej.

Usiadłam na łóżku.
-Nie rób sobie ze mnie żartów Luka. Dałeś mi go jak jechałam do Tokio, tydzień temu. Jak wróciłam chciałam ci go zwrócić ale pojechałeś ze swoją siostrą do Włoch na jej przyjęcie urodzinowe. Od tego czasu nic nie słyszałam co się z tobą dzieje.

Poszedłem do siebie i pod prysznic. Potem zażyłem leki antyalergiczne i położyłem się do łóżka. Po jakimś czasie w końcu zasnąłem. To był długi dzień...

- Wiem, jestem artystem - rzuciłem jej zeszyt.

Zaśmiałam się i odłożyłam gitarę, położyłam się tak jak siedziałam i wzięła zeszyt
-serio masz ładny charakter pisma

Było już dość późno, więc zamknąłem okno, zamknąłem drzwi i odłożyłem mojego miniaturowego pingwina na półce obok łóżka, po czym położyłem się i zasnąłem

- To nie są tylko czcze przechwałki - uśmiechnąłem się dumnie. - Z resztą ja nie kłamię, jeśli jeszcze nie zauważyłaś. A znamy się AŻ jeden dzień.

-zauważyłam i dlatego cię polubiłam bo jesteś całkowicie szczery

- Posłuchaj... - jak ona miała na imię? A tak Yori. - Posłuchaj Yori, nie pamiętam cię, nie pamiętam praktycznie niczego. Ale jestem pewien że ktoś z mojej rodziny poinformowałby mnie gdybym miał narzeczoną. - Przecież nie zatailiby przede mną czegoś tak istotnego.

- No to sie cieszę, też nie jesteś złą towarzyszką -uśmiechnąłem się lekko i puszczając do niej oko. Popatrzyłem na zegarek - Już prawie 23. Założę się, że połowa Centrum śpi.

Zaśmiałam się cicho.
-Jak mogli skoro mnie nie znali i nie wiedzieli o tym? Wie Uri, Alfonso i twoja siostra, ale ona pała do mnie nienawiścią. Nie zdziwiłabym się gdyby to zataiła przed tobą. Spytaj swego pracodawcę i pomocników. Chyba że im też nie ufasz. Albo jak chcesz, zadaj mi pytanie na które tylko bliskie ci osoby umieją odpowiedzieć. Inaczej nie udowodnisz mi że nie jestem twoja narzeczona.