9

Sorki Mjuk, dojechałam do domu i zjadłam obiad xd
--------------------------------------------------------------
Postanowiłam, że czas podkręcić tempo - i to dość porządnie. Zaczęłam kręcić ostrzem jak wiatrakiem i niebezpiecznie się zamachnęłam, odkrywając na chwilę całą sylwetkę do ataku, po czym napierałam szybkimi ciosami na Kuroe, atakując z każdej strony. Banalny atak, ale przyda się chwila czystego pojedynku.

Mjuk, 1410 postów podczas grania pojedynku xd

Pozioo, mlody historyk xd
_________________________________

Odpieralem ataki, ale szlo mi to mozolnie, glownie z powodu wczesniej odniesionych obrazen. Przez to, gdy Sakura skonczyla, mialem pare plytkich naciec, w tym jedno na policzku. Natarlem na nia, celujac w prawe ramie.

Miyu, kończymy już?

Idę na pogrzeb jak cuś.

W sensie pojedynek? Nu, możemy.

Oke, do potem ^^

Uniknęłam ciosu i z całym impetem wbiłam miecz w jego pierś, szeptając "przepraszam". Po naszej poprzedniej walce pamiętam, jakie to okropne uczucie.

Popatrzyłem na miecz wbity w moją pierś, a potem na Sakurę z lekkim uśmiechem, gdy usłyszałem to jedno słowo.

Po chwili stałem już znowu na sali treningowej, oparty o ścianę, i oddychałem głęboko, lekko się krzywiąc. Rany, kobiety są naprawdę brutalne.

Stałam wyprostowana, oddychając powoli, żeby mój organizm się uspokoił. Przy okazji zaczęłam rozmasowywać ramię.
- Ostrze stworzone tak, by wpleść trochę magii w walkę, przeznaczone dla akrobatycznego i zwinnego użytkownika - zacytowałam opinię jednego z poprzednich Mistrzów, z którym rozmawiałam - chyba trochę za bardzo nim nawalam.

- I za bardzo wywijasz cierniami - wymamrotałem, krzywiąc się i odruchowo moja lewa ręka dotknęła prawej.

- Przykro mi, ale muszę przyznać, że te ciernie to jak wygrana na loterii.

- Dla ciebie tak.. - wymamrotałem i westchnąłem. - Gratuluje wygranej.

- Dziękuje bardzo!
...

- i składam kondolencje za te ciernie.

- Przydadzą się.

Odsunąłem się od ściany i rozciągnąłem, żeby rozluźnić obolałe mięśnie.

Oparłam się o ścianę, postukując delikatnie butami.
- Czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić w zamian za "to cholerstwo"?

- Dałem ci, żebyś go nosiła i przypadkiem nie zapomniała do mnie wrócić - wyznałem.

- Wystarczy, że mi pomożesz potem zmyć tą farbę ze ścian i podłogi - wzruszyłem obojętnie ramionami.

Zamknęłam oczy.
-Miałabym zapomnieć. Z resztą, wracam jutro.

- Cieszy mnie to - powiedziałem, gdy zaburczało mi w brzuchu. Kiedy ja ostatnio jadłem?

-Walić imprezę. Chce jak najszybciej wrócić do siebie.-Westchnęłam i sięgnęłam do szafki. Taj jak myślałam, leżała tam nierozpoczęta paczka herbatników w czekoladzie. Nawet po tylu latach pilnują, żeby tu była... Ugryzłam jednego i powiedziałam.
-Z resztą pewien Włoch bardzo się niecierpliwi...

- Nie jestem znany z cierpliwości - przyznałem. Chwila czy ona coś je? Teraz mój pusty brzusio jeszcze głośniej daje o sobie znać. 

Zaśmiałam się.
-Serio? A wydawałeś się być takim aniołem...-Przegryzałam herbatniki i zaczęłam się kręcić na krześle.

Wybuchłem śmiechem.
- Moja droga Yori, uwierz mi na słowo, daleko mi do anioła - mówiąc to zniżyłem głos, by brzmieć niebezpiecznie. Zaraz po tym znowu wybuchłem śmiechem. Ja jako anioł, nie, to zbyt zabawne.

Zaśmiałam się i nagle sobie o czymś przypomniałam.
-Masz u siebie laptop?

Zacząłem przeszukiwać pokój, nigdzie nie mogłem znaleźć mojej torby z laptopem. Gdzie to może być? Haaa, jest. Wyciągnąłem z pod łóżka moją zgubę. Jak to się tam znalazło? Nieważne. 
- Tak mam - powiedziałem włączając urządzenie.