9

- Prosić zawsze można. - stwierdziłam, chwytając go za rękę i wstając.

Natsuo:

Zaśmiałem się na słowa Miran i niebezpiecznie zakołysałem na krześle, ale odzyskałem równowagę.

#brawoja

- Skoro mnie zmuszasz do użycia techniki... - Włączyłem mój mikrokomputer i ją zeskanowałem w sposób dla niej niewidoczny. - Miran Heart, lat 17, czołówka rankingu. O! Ciekawe pliki z notatkami od logopedy, czytać dalej czy przestaniesz bawić się moim kosztem?

- Jasne, ciekawa jestem co tam jeszcze znajdziesz. - przytaknęłam.

Podszedłem do lodówki w poszukiwaniu składników na kanapki. Albo tosty. Pamiętam jak kiedyś kucharka pokazywała mi jak je zrobić samemu. Na początek toster. Kilka szafek później miałem już toster. Podłączyłem go do prądu, by się nagrzał, ja w tym czasie zacząłem robić kanapki. chlebek, szynka, ser, składamy. Poszło mi lepiej niż myślałem. A tata mówił mi, że nie poradzę sobie w życiu. 
Włożyłem moje kanapeczki do tostera i czekałem, aż się ładnie przypieką, tylko żebym ich nie przypalił. Parę minut później miałem gotowe tosty, jeszcze ketchup. Zasiadłem do stołu i zabrałem się do uczty.

- Już przeczytałem. - Oświadczyłem radośnie.

Nikt nie zwracał na mnie uwagi, ja nie zwracałam uwag na nikogo. Nałożyłam sobie trochę sałatki do miseczki i poszłam do siebie.

- Ale że na głos.

Przytuliłam sie do niego i poczułam małą zmianę nastroju.
-Poczekaj chwilkę -powiedziałam i wstałam z łóżka zamknęłam drzwi na klucz i zgasiłam światło. Podeszłam do Iana i usiadłam mu na kolanach obejmując rękami za szyję -o wiele lepiej -uśmiechnęłam się kokieteryjnie

- Jak chcesz możesz sama przeczytać. - Wysłałem jej plik. - Masz taki ładny głos, więc chętnie posłucham.

Westchnąłem, czując jej ciężar na kolanach.
-Jesteś pewna?

-Ja tak, ale tobie się to chyba nie podoba -zrobiłam smutną minkę i zeszłam z jego kolan siadając obok

Wzruszyłam ramionami, nawet nie wyjmując telefonu z kieszeni.

- W ten sposób to nie jest zabawne.

- Chciałem ci tylko pokazać jakie to może być niesympatyczne zachowanie.

- Niesympatyczne mówisz... - westchnęłam, odchylając lekko głowę i zakładając ręce na piersi. - Nope. Wciąż nie widzę się jako bardziej niesympatyczną od ciebie.

Natsuo:

Wyszedłem z kuchni i ruszyłem na dół, bo pewnie dostawca już czeka z jedzeniem. Akurat jak wyszedłem przed Centrum to wchodził przez bramę. Zapłaciłem, Miran później mi odda pieniądze. Po tym wróciłem do kuchni.

- Mam kurczaka! - oznajmiłem triumfalnie i pomachałem siatką z dwoma opakowaniami na jedzenie.

- Nie mówię że jesteś niesympatyczna, mówiłem to o twoim zachowaniu. - Wziąłem pizze, złożyłem na pół i zajadałem się tak powstałą kanapką.

Uśmiechnąłem się i przyciągnąłem ją do siebie.
-Wiesz...-Szepnąłem jej do ucha.-Szaleję na twoim punkcie.

Wzruszyłam ramionami i postawiłam z powrotem przewrócone krzesło, po czym usiadłam na nim i znowu zaczęłam się lekko bujać.

- Nie można być perfekcyjnym.

Powoli zmieniam się w Nasty, mnie też wszyscy ignorują. Ale może to i lepiej. Niezauważalnie zrobiłem sobie gorącej herbatki i usiadłem z powrotem przy stole.

Natsuo:

Postawiłem pakunek na stole. Jedno opakowanie dałem Miran, a drugie wziąłem dla siebie. Wyciągnąłem sztućce i zacząłem jeść. Rany, ale to dobre!

Poczułam przyjemne ciepło rozchodzące się po moim ciele i umyśle To chyba zwą prawdziwym szczęściem. Uśmiechnęłam się i popatrzyłam na niego
-Na pewno nie bardziej niż ja na twoim -uśmiechnęłam się słodko

- Łooooooo, jedzenie! - zakrzyknęłam i chwyciłam pudełko.

Zaśmiałem się cicho.
-Być może...

Mój gad domaga się więcej jedzenia. Jak można tyle jeść? To niezdrowe. Dałem mu kawałek pizzy żeby przestał smęcić.