Jestem xd

Kiedy pukałam do drzwi pokoju numer dwa byłam jednocześnie zirytowana i zaciekawiona. Zirytowana, bo Ajen pił i zadawał filozoficzne pytania w stylu "mam być sobą będąc dupkiem, czy robić coś dla sprawy jak nie mam ochoty?". Nie chce wiedzieć o co chodzi.

W każdym razie jak tylko przebrałam sie w szare legginsy i rozciągnięty t-shirt (należący do mego brata i głoszący wszem i wobec, że Ajen jest the best) i wyposażyłam sie w dwa słoki tajemniczej, półprzezroczystej cieczy o kolorze... Czy przezroczystość to kolor? Nvm. W każdym razie ta ciecz plus dwa pędzle do malowania ścian.

A zaciekawiona, ponieważ żadne z moich częstych i regularnych spotkań z sir Ishiem nie odbyło się u niego w pokoju.

Natsuo, ubrany w czarne dresowe spodnie i niebieską koszulkę z krótkim rękawkiem bez żadnego nadruku [smutne dziecko], otworzył Miran drzwi na oścież i dworskim gestem pokazał jej, żeby weszła.

- Kuroe jest pod prysznicem - oznajmił, zamykając za nią drzwi i spoglądając z zaciekawieniem na słoki w jej rękach.

Odłożyłam swoje tajemnicze narzędzie jeszcze-nie-popełnionej zbrodni na pierwszy lepszy stolik.

- Myślisz, że mogłabym dzisiaj u was przenocować? Mój kochany braciszek zrobił sobie z mojego pokoju izbę wytrzeźwień.

Natsuo przyłożył dłoń do serca we współczującym geście i popatrzył na nią jak na niezwykle biedne dziecko. Pokiwał głową.

- Nawet Kuroe nie będzie tak okrutny, żeby cię wyprosić - uznał, a kącik jego ust drgał w powstrzymywanym uśmiechu.

Lekko, niby mimochodem, zamoczyłam pędzel w farbie, bo już wszyscy wiemy, że to farba, co się będę tajniaczyć.

- Uważaj z tym sarkazmem. Jestem uzbrojona. - oznajmiłam poważnie.

- A ja przygotowany - odparł, przybierając wojowniczą pozę i poważną minę.

Właśnie w tym momencie wyszedłem z łazienki, w czarnych dresowych spodniach [takich jak Natsuo, ale większych], białej bluzce z czarnym napisem "All night" i ręcznikiem na głowie i ramionach. I co zastałem? Miran z pędzlem uniesionym jak do ataku i Natsuo w bojowej postawie.

...

Dlaczego ja.

Już miałam podjąć wyzwanie i zaatakować, kiedy zarejestrowałam fakt, że Ishie wyszedł z pod prysznica. Szybko schowałam pędzel za plecami i przybrałam niewinną pozę oraz wyraz twarzy.

- Yy... Jak tam było pod prysznicem?

And the award for the most awkward beginning of the conversation goes to...

- Mokro - odparłem dyplomatycznie i usiadłem z ciężkim westchnieniem na łóżku. -Mogę wiedzieć co wasza dwójka robiła? I co to za słoki i pędzel w twojej dłoni? - demonstracyjnie spojrzałem na jej rękę schowaną za plecami.

- Wypraszam sobie jeszcze nic nie zrobiliśmy! - zakrzyknęłam zbulwersowana i dla podkreślenia mojej racji machnęłam zamaszyście dłonią.

W której trzymałam pędzel.

Zgadnijcie, kto się cieszy, że to ustrojstwo na razie jest niewidoczne na tej czyściutkiej podłodze. I chyba trochę na koszulce Ishiego.

Popatrzyłem na pędzel w jej dłoni.

- Ta, właśnie, "jeszcze" - podkreśliłem ostatnie słowo.

Natsuo tylko stał i niewinnie się uśmiechał.

Wywróciłam oczami.

- W każdym razie to moja śmiercionośna i niepokonana broń, na wypadek gdybyście nie pozwolili mi tutaj przenocować.

- Podaj mi choć jeden racjonalny powód, dla którego miałbym to zrobić - powiedziałem wyzywająco.

- Po pierwsze jestem uzbrojona, po drugie kobiety nie wyrzuca się na bruk, po trzecie nawet Natsuo powiedział, że nie jesteś aż tak okrutny, a po czwarte, bo jestem urocza i mnie kochasz?

- To aż cztery powody - zauważyłem z aprobatą. - Tylko z tym czwartym to bym polemizował. Ale, jak widzę, oboje macie mnie za miłosierną osobę - zmierzyłem Miran i brata wzrokiem.

Wzruszyłam ramionami.

- Z jakiegoś powodu się przyjaźnimy, prawda?

- Wcale nie tylko dlatego, że go karmisz - wtrącił Natsuo, a ja wywróciłem oczami.

- A co z Aienem? Nie ma nic przeciwko temu, żebyś u mnie spała?

- Gdyby nie fakt, że w tej chwili jest pijany, prawdopodobnie miałby coś do powiedzenia. - uśmiechnęłam się lekko, jednocześnie bawiąc się pędzlem, przewracając go między palcami. - A ja nie mam ochoty towarzyszyć mu, kiedy będzie trzeźwiał. Bogu dzięki, że gitary nie ma ze sobą.

Popatrzyłem na nią ze zgrozą.

- Trzeba było tak od razu. Biedne dziecko. Ale czym on się tak właściwie upił? Przecież tam alkoholu nie było - zauważyłem.

- Prawda? - zrobiłam zrozpaczoną minę i w teatralnym geście chwyciłam się za serce. - Moje życie jest okropne. I szczerze mówiąc nie mam pojęcia, kto mu dał procenty, ale powinno się za to siedzieć.

- Nie, lepiej, żeby taka osoba wysłuchała jego piosenek po pijaku. To większe tortury.

- Niech słucha jak je tworzy. Niech słucha tych poprawek. Tych milionów wersji. - oznajmiłam z kamienną twarzą.

Nie ma litości dla zdrajców narodu!

- Niech przywiązany do krzesła ogląda jego dzikie tańce na stole z butelką w jednej ręce i gitarą w drugiej - dopowiedział Natsuo z równie kamienną twarzą.

- I właśnie dlatego mianowałam cię premierem. - kiwnęłam głową z uznaniem. - Nawet ja nie miałam pecha widzieć czegoś takiego.